ورود / عضویت
استئونکروز زانو یا نکروز آواسکولار زانو (AVN)، زمانی اتفاق می افتد که خونرسانی به بخشی از استخوان فمور و یا پروگزیمال تیبیا مختل می شود. از آن جایی که سلول های استخوانی جهت سالم ماندن به جریان خون ثابتی نیاز دارند، هرگونه اختلال (کاهش یا قطع) در جریان خون بافت زنده استخوان می تواند منجر به از بین رفتن تدریجی سلول های استخوانی و مرگ بافت های استخوانی شود.
به طور کلی، زانو دومین محل شایع برای ابتلا به استئونکروز است و به مراتب کمتر از استئونکروز لگن اتفاق می افتد، و شامل استئونکروز خودبه خودی زانو (SPONK)یا استئونکروز ثانویه زانو می باشد.
استئونکروز زانو، عمدتا در قسمت دیستال و مدیال استخوان ران و قسمت داخل زانو اتفاق می افتد، اما احتمال بروز استئونکروز در قسمت خارجی زانو و یا استخوان تیبیا وجود دارد.
احتمال بروز این اختلال در تمامی سنین وجود دارد، اما عمدتا در افراد بالای ۶۰ سال شایع می باشد.
خانم ها سه برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به استئونکروز زانو قرار دارند.استئونکروز
بیشتر مبتلایان دارای بیماری های زمینه ای هستند یا در اثر آسیب به این عارضه مبتلای می شوند.
استئونکروز زانو موجب اختلال در عملکرد مفصل زانو و بروز درد می شود و در صورت عدم درمان به موقع باعث ایجاد آرتروز زانو خواهد شد. در صورتی که در مراحل اولیه تشخیص داده شود، اقدامات درمانی مانند مصرف دارو به منظور تسکین درد و یا محدود کردن دامنه حرکتی، موثر واقع خواهد شد. در مراحل پیشرفته، جهت پیشگیری از بروز آسیب های بیشتر به استخوان و بهبود عملکرد مفصل روش های جراحی توصیه خواهد شد.
علت اصلی اختلال در روند خونرسانی به طور کامل مشخص نیست، اما برخی عوامل ریسک بروز این عارضه را افزایش می دهند که عبارتند از:
تشخیص این اختلال در مراحل اولیه اهمیت بسیاری دارد. تشخیص بر اساس موارد زیر انجام می گیرد :
تشخیص های افتراقی استئونکروز زانو عبارتند از: استئوکندریت دیسکانت ، استئوآرتریت اولیه، استئوپنی گذرا زانو و یا بورسیت پس انسرین. برای رد کردن تشخیص های افتراقی می توان از MRI استفاده نمود.
درصورتیکه علت عارضه مشخص باشد، درمان شامل کنترل بیماری زمینه ای ایجاد کننده عارضه خواهد بود.
تمایز نوع SPONK (خود به خودی) و نوع ثانویه، مرحله بیماری ، محل آسیب استخوانی، میزان آسیب و علت بروز بیماری اهمیت فراوانی در انتخاب روش درمان دارد.
درمان های غیر جراحی برای استئونکروز SPONK زانو، معمولا نتایج خوبی دارد و شامل :
درمان های غیرجراحی درموارد استئونکروز ثانویه معمولا نتیجه چندان مطلوبی ندارد و اکثر این بیماران در نهایت نیازمند درمان جراحی هستند.
متخصص ارتوپدی – فوق تخصص جراحی زانو دانشیار گروه ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی گیلان عضو انجمن جراحان زانو و آسیب های ورزشی
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.
دکتر مهران سلیمانها
متخصص ارتوپدی – فوق تخصص جراحی زانو
دانشیار گروه ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی گیلان
عضو انجمن جراحان زانو و آسیب های ورزشی
تمامی حقوق سایت برای دکتر مهران سلیمانها محفوظ می باشد. طراحی و سئو توسط هیوا وب دیزاین
فهرست مطالب
استئونکروز، بیماری ای است که با اختلال در گردش خون، منجر به نکروز و مرگ بافت های استخوانی می شود. استئونکروز زانو به دو بخش جداگانه تقسیم می شود:
هم چنین استئونکروز پساتراتروسکوپی، فرم نادر دیگری از استئونکروز زانو است که بر روی بیماران تحت عمل جراحی زانو تاثیر می گذارد.
استئونکروز
در استئونکروز، خونریزی و تورم بین غضروف و استخوان سابکاندرال گسترش یافته و منجر به فروپاشی بافت ها می شود. در نهایت این عمل موجب اختلال در عملکرد زانو شده و سبب بروز درد می شود.
به طور کلی، زانو دومین محل شایع برای ابتلا به استئونکروز است و به مراتب کمتر از استئونکروز لگن اتفاق می افتد. دلیل اصلی این بیماری به طور دقیق مشخص نیست، با این حال به نظر می رسد استئونکروز زانو حدود ۱۰ درصد موارد استئونکروز را تشکیل می دهد.
علت به وجود آمدن هردو نوع استئونکروز زانو، یعنی استئونکروز خودبه خودی زانو و استئونکروز ثانویه، هنوز مشخص نیست. برخی تحقیقات نشان می دهد که منیسک یا گوژ بودن غضروف های زانو، نقش مهمی در توسعه این بیماری دارد. این تحقیقات نشان می دهد که پارگی غضروف کرونا یا هلالی، سبب افزایش فشار و تماس شده و می تواند باعث شکستگی های نامطلوب در غصروف ها و صفحات استخوان سابکاندرال شده و سبب استئونکروز خودبه خودی زانو شود.
دلیل دیگر برای استئونکروز خودبه خودی زانو یا SPONK، می تواند وارد آمدن آسیب یا تروما باشد. معمولا زنان سالخورده که دارای پوکی استخوان هستند بیشتر از سایرین دچار این عارضه می شوند. پوکی استخوان افراد را در معرض آسیب های ترومایی و میکروارگانیسمی بیشتر قرار می دهد و می تواند سبب جمع شدن مایع در فضای مغزاستخوان شود. ادم داخلی نیز می تواند سبب ایجاد فشار در محفظه مغز استخوان شده و به نوبه خود منجر به ایسکمی و نکروز شود.
یکی دیگر از علل احتمالی، ممکن است ترازی بین عروق و استخوان سابکاندرال باشد که می تواند منجر به ایسکمی استخوانی و ادم پس از آن باشد. ادم نیز به نوبه خود منجر به افزایش فشار بین استخوانی شده، که خود می تواند گردش خون را ضعیف کرده و موجب بدتر شدن ایسکمی و نکروز شود.
گرچه علت استئونکروز ثانویه زانو نامشخص است، اما برخی عوامل می توانند موجب بروز بیشتر این عارضه شوند. مانند:
یکی از احتمالات دیگر برای بروز استئونکروز ثانویه زانو، قطع میکروواسکولار استخوان سابکاندرال است که می تواند سبب انفارکتوس شود. بروز این اختلالات در نهایت منجر به ادم در مغزاستخوان شده و در ترازی با گردش خون ضعیف، موجب ایسکمی و نکروز در زانو می شود.
هم چنین مکانیسمی که کورتیکواستروئیدها سبب کمک به استئونکروز می شوند نیز هنوز نامشخص است. یک فرضیه بر این است که افزایش اندازه سلول های چربی موجود در مغزاستخوان، باعث کاهش گردش خون شده و منجر به ایسکمی می شود. دیگر دلایل ممکن می تواند به علت اتئوپاتوژنز، کواگولوپاتی، آمبولی چربی و تشکیل ترومبوز باشند.
در بسیاری از موارد استئونکروز زانو، با استئوکاندریت دیساکنس، کبودی استخوان، استئوآرتریت اولیه، استئوپنی گذرا زانو، و پز انزرین بورسیت اشتباه گرفته می شود. بنابراین شناسایی دقیق و درست استئونکروز زانو و هم چنین تمایز نوع SPONK آن و نوع ثانویه، اهمیت فراوانی در درمان آن دارد.
تشخیص بر اساس علائم بالینی و یافته های حاصل از تصویربرداری به وسیله رادیوگرافی یا دیگر روش های تصویربرداری انجام می شود. معاینه فیزیکی و بررسی سابقه کامل بیمار و بررسی عوامل بروز نیز در تشخیص استئونکروز زانو کمک می کند.
گزینه های درمان برای استئونکروز زانو، عمل جراحی و همچنین درمان های غیرفعال است. در مواردی که استئونکروز زانو در هر دونوع تشخیص داده شده اما بیمار هنوز دچار علائم چندانی نیست ، می توان بیماری را بدون نیاز به عمل جراحی درمان کرد. گزینه های درمان برای هریک از انواع استئونکروز زانو متفاوت است.
نشان داده شده است که درمان های غیرفعال برای استئونکروز خودبه خودی زانو، معمولا نتایج خوبی دارد. درمان شامل انجام اقدامات محافظه کارانه مانند کنترل وزن و استفاده از عصا برای کم کردن فشار بر زانو، استفاده از ضددرد ها و داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی، و فیزیوتراپی است که بر تقویت عضلات چهارسر ران و همسترینگ تمرکز داشته و به این ترتیب می تواند فشار را از روی زانو کاهش دهد.
درمان های غیرفعال برای این نوع از استئونکروز معمولا نتیجه چندان مطلوبی ندارد و اکثر افراد دارای استئونکروز ثانویه زانو، در نهایت نیازمند به انجام عمل جراحی و آرتروپلاسی هستند.
بررسی روش های مربوط به حفظ مفصل در بیماران مبتلا به استئونکروز زانو نشان داده است که فشرده سازی مغزاستخوان و هسته با جراحی زانو قبل از فروپاشی آن می تواند در درمان موثر باشد.
دبریدمان آرتروسکوپی، روش دیگری برای درمان استئونکروز زانو است که با از بین بردن انحنا و گوژی در بیماران دارای استئونکروز خودبه خودی، که انحنا موجب بروز یا تشدید بیماری شده، سبب بهبود وضعیت بیماری می شود. البته آرتروسکوپی به خودی خود بیماری را درمان نمی کند و از نظر برخی از متخصصین بحث برانگیز است چراکه می تواند سبب فشار درونی بیشتر نیز بشود.
هدف اصلی در این درمان فشرده سازی هسته برای بهبود گردش خون است. البته این روش نیازمند تحقیقات و مطالعات بیشتری برای مشاهده اثربخشی است.
آرتروپلاستی unicondylar زانو، معمولا در بیماران دارای استئونکروز خودبه خودی به خوبی پاسخ می دهد اما برای استئونکروز ثانویه توصیه نمی شود.
آرتروپلاستی زانو در مراحل آخر بیماری و زمانی که علائم شدید باشند و بیماری به درمان های دیگر پاسخگو نباشد انجام می شود. آرتروپلاستی کامل زانو شامل مداخله ای برای تغییرات دژنراتیو است.
SOURCE: emedicine.medscape.com
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.استئونکروز
Contents
استئونکروز زانو (نکروز آواسکولار)، اختلال همراه با دردی است و زمانی اتفاق می افتد که خونرسانی به بخشی از استخوان فمور و یا تبیا مختل می شود. از آن جایی که سلول های استخوانی جهت سالم ماندن به جریان خون ثابتی نیاز دارند، استئونکروز می تواند منجر به مرگ مفصلی و آرتریت شدید شود.
در صورتی که استئونکروز در مراحل اولیه تشخیص داده شود، اقدامات درمانی مانند مصرف دارو به منظور تسکین درد و یا محدود کردن دامنه حرکتی، موثر واقع خواهد شد. در صورتی که این اختلال پیشرفت کند، جراحی جهت پیشگیری از بروز آسیب های بیشتر به استخوان و بهبود عملکرد مفصل در نظر گرفته خواهد شد.
استئونکروز زانو
زانو، بلندترین و طویل ترین مفصل بدن است و شامل قسمت انتهایی و تحتانی فمور (استخوان ران)، قسمت انتهایی و فوقانی تبیا (استخوان قلم پا) و پاتلا (کشکک زانو) می باشد. قسمت انتهایی هر سه استخوان با غضروف آرتیکولار پوشیده شده اند، ماده ای نرم و لزج که از استخوان محافظت می کند و مانع ساییده شدن استخوان ها بر روی هم حین حرکت می شود.استئونکروز
استئونکروز و سیاه شدن زانو، نتیجه اختلال در خونرسانی به بخشی از استخوان می باشد. در صورتی که این ناحیه به خوبی تغذیه نشود، استخوان درگیر می میرد و به تدریج از بین خواهد رفت. در نتیجه، از میزان مایع غضروفی ما بین استخوان ها نیز کاسته می شود و آرتریت ظاهر خواهد شد.
احتمال بروز این اختلال در تمامی سنین وجود دارد، اما عمدتا در افراد بالای ۶۰ سال شایع می باشد. خانم ها سه برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به استئونکروز زانو قرار دارند.
علت اصلی اختلال در روند خونرسانی به طور کامل مشخص نیست، اما برخی عوامل احتمال سیاه شدن سر استخوان را افزایش می دهند، که عبارتند از:
احساس درد داخل زانو، اولین علامت استئونکروز زانو می باشد. این درد ناگهانی ظاهر می شود و با انجام برخی حرکات و یا آسیب های جزئی تشدید می یابد. با پیشرفت بیماری، انجام حرکاتی مانند ایستادن و یا تحمل فشار بر روی زانوی درگیر سخت خواهد شد.
برخی دیگر علائم و نشانه های استئونکروز زانو عبارتند از:
ممکن است چندین ماه طول بکشد تا بیماری پیشرفت کند. تشخیص این اختلال در مراحل اولیه، اهمیت بسیاری دارد.
جهت تشخیص استئونکروز زانو، متخصص ارتوپدی ابتدا به بررسی سلامت جسمانی، سوابق پزشکی و علائم و نشانه ها می پردازد. هدف از معاینه زانو، بررسی موارد زیر می باشد:
دکتر محمدعلی عنایت اللهی متخصص ارتوپدی و دارای فلوشیپ فوق تخصصی جراحی تعویض مفصل با بهره گیری از دانش روز دنیا به درمان بیماری های در زمینه ارتوپدی می پردازند. جهت تعیین وقت مشاوره و مراجعه به پزشک با شماره تماس ۰۹۲۰۳۰۰۸۵۲۰ بگیرید. همچنین برای ارتباط با دکتر به آدرس اینستاگرام دکتر محمدعلی عنایت الهی مراجعه نمائید.
اشعه ایکس. عکس برداری با اشعه ایکس، تصاویر دقیقی را از ساختار و تراکم استخوان ها در اختیار پزشک قرار می دهد. در مراحل اولیه بیماری، نتایج این تست طبیعی و نرمال خواهد بود.
MRI. تغییرات اولیه در استخوان که با اشعه ایکس مشخص نمی شود، با MRI به خوبی تشخیص داده می شود. این تست میزان درگیری استخوان در بیماری را نیز نشان می دهد.
درمان استئونکروز زانو با توجه به موارد زیر در نظر گرفته می شود:
در مراحل اولیه بیماری، درمان غیر جراحی از سوی پزشک تجویز می شود. درمان هایی از قبیل:
استئونکروز زانو
در مواردی که علائم و درد ناشی از این اختلال با درمان های غیر جراحی، بهبود نیابد، جراحی از سوی پزشک تجویز خواهد شد. روش های جراحی که در درمان استئونکروز زانو در نظر گرفته می شوند، عبارتند از:
در مرحله دوم، کندروسیت ها در ناحیه ای از زانو که غضروف کمی دارد، کاشته می شود. سلول ها در مفصل رشد می کنند و غضروف سالم جایگزین غضروف آسیب دیده خواهد شد.
در بسیاری از بیماران، درمان استئونکروز منجر به تسکین درد و بهبود عملکرد مفصل خواهد شد. نتایج درمان در هر بیمار متفاوت است و به عواملی از قبیل مرحله بیماری و نوع درمان بستگی دارد. پزشک با بیمار در خصوص نتایج درمان در موقعیت های خاص به بحث و گفتگو خواهد پرداخت.
برای کسب اطلاعات بیشتر به متخصص ارتوپدی خوب در تهران مراجعه نمایید.
نام*
ایمیل*
Website
لطفا پاسخ را به رقم وارد کنید:
اگر از التهاب لثه یا از بین رفتن چند دندانتان رنج می برید، شاید استخوان فکتان تحلیل رفته است، در التهاب لثه، باکتری شروع به خوردن استخوان می کند، از طرفی از دست دادن دندان و جایگزین نکردن آن، هم باعث از بین رفتن استخوان فک می شود، دانستن این نکته مهم است که فشاری که از طریق جویدن تولید می شود، باعث می شود که استخوان فک قوی و سالم بماند، زمانی که این فشار کم شود، استخوان فک کم کم به داخل فرو خورده می شود، اما آیا می توان استخوان فک را جایگزین کرد؟
استئونکروز فک وضعیتی است که در آن قسمتی از استخوان فک توسط لثه پوشانده نشده است، اگر این وضعیت بیشتر از هشت هفته طول بکشد، به آن، ONJ می گویند، زمانی که استخوان بدون پوشش باشد، خون دریافت نمی کند و در نتیجه شروع به از بین رفتن می کند.
استئونکروز فک اغلب بعد از انجام جراحی در دندان به وجود می آید، مثل دندان کشیدن. ONJ همچنین ممکن است در استخوان سقف دهان از داخل تاثیرگزار باشد.
ONJ در بیماران مبتلا به عفونت ویروس زونا، بیماران تحت درمان های اشعه ای از سر و گردن، کسانی که عفونت استخوانی یا التهاب موضوعی استخوان و در افرادی که در حال انجام استروئید درمانی هستند، اتفاق می افتد،
بیمارانی که برای کاهش خطر شکستگی استخوان از داروهای ضد جذب استفاده می کنند هم ممکن است به تعداد کم به بیماری ONJ مبتلا شوند، این که چرا چنین افرادی مبتلا به ONJ می شوند، نامشخص است، شاید علت آن، کاهش توانایی استخوان در بازیابی خود، کاهش خون در رگ ها یا تاثیراتی که عفونت را به وجود می آورد، باشد.استئونکروز
بیمارانی که از داروهای دسته ی بیس فسفونات استفاده می کنند، احتمال ابتلا به ONJ یا همان استئونکروز فک را خواهند داشت. اگرچه که برای تمام افرادی که گفتیم، این احتمال بسیار کم است و کسانی که جراحی های عمیق انجام می دهند، احتمال قوی تری از مبتلا شدن دارند، مثل کشیدن دندان یا ایمپلنت دندان، اگر همزمان با این جراحی ها بیس فسفونات نیز مصرف کنند، این احتمال بیشتر می شود.
خطر پیشرفت استئونکروز فک به وضعیت های پزشکی فرد بستگی دارند.، اینکه فرد برای چه نوع درمانی از بیس فسفونات استفاده می کند، کسانی که بیس فسفونات را برای درمان سرطان، به داخل رگ تزریق می کنند، خطر بیشتری از استئونکروز فک آنها را تهدید می کند، تا کسانی که دز کمتری از این دارو را استفاده می کنند، افراد مسن، دیابتی ها، مبتلا به بیماری لثه و سیگار کشیدن نیز خطر ONJ را افزایش می دهد.
از بین رفتن استخوان فک کاملا شایع است و می تواند باعث مشکلات جدی شود، مثل تکلم سخت، سختی در جویدن و باعث بهم ریختن ظاهر فرد می شود، پیوند استخوان فرد می توان در این موارد به فرد کمک کند، اما در صورت امکان بهتر است که راه های پیشگیری از این بیماری را انجام دهید، در آخر، مهم است که تاثیرات زوال استخوان فک را بفهمیم، در این قسمت نگاهی به اثرات این مشکل بیاندازیم.
کشیدن دندان
متاسفانه، کشیدن دندان های زیاد باعث از بین رفتن استخوان فک می شود، استخوان فک نیاز به مراقب دارد، اگر مراقبت از آن انجام نشود، سیستم ایمنی او را به عنوان یک عامل خطر شناسایی می کند و شروع به شکستن استخوان می کند،این اتفاق باعث می شود که دندان های بیشتری از بین برود،
اگر دندانتان را در اثر تصادف از دست داده اید، این موضوع می تواند بر سلامت فرد تاثیر بگذارد، علاوه بر آن، اگر دندان آسیاب کشیده شوند، حفره های سینوسی بزرگ تر می شود و باعث می شود که استخوان فک از بین برود.
بیماری لثه
بیماری لثه بسیار رایج است، در حقیقت، نصف افراد بالای 40 سال از انواع بیماری های لثه رنج می برند و اکثریت مقامات ارشد نیز با این مشکل مواجه هستند،
بیماری لثه می تواند شامل التهاب لثه و بیماری های عفونی باشد که بافت لثه را که نگهدارنده استخوان فک است ، تخریب می کند، این کار باعث می شود که جای دندان ها گشاد شود و کم کم دندان ها بریزند، این اتفاق کم کم باعث از بین رفتن دندان ها خواهد شد.
دندان مصنوعی
دندان های مصنوعی معمولا باعث از بین رفتن استخوان فک نمی شود، اما به طور غیر مستقیم در این موضوع تاثیرگزار است، همانطور که در بالا توضیح دادیم، زمانی که استخوان فک استفاده نشود، کم کم رو به نابودی می رود، دندان های مصنوعی در بالای لثه شما قرار می گیرند و در نتیجه استخوان فک را به اندازه دندان طبیعی تحریک و فعال نگه نمی دارند، برای جلوگیری از این اتفاق، شاید بخواهید که جایگزینی برای این درمان مثل ایمپلنت ها استفاده کنید.
چنانچه در بخشی از سلامت دهان و دندان در نمناک هم گفته بودیم ایمپلنت های دندانی مثل دندان اصلی به داخل فک فرو می روند، زمانی که استخوان اطراف ایمپلنت سفت شود، استخوان فک به عنوان یک دندان طبیعی به آن عکس العمل نشان می دهد، اگر استخوان فک شما قادر به نگهداری ایمپلنت نیست، ممکن است به پیوند استخوان فک نیاز پیدا کنید که مستقیما راه حل مشکل شما همین جراحی است.
زخم
ورزش هایی که در ان ها آسیب دیدگی وجود داشته باشد، رایج ترین دلیل افتادن دندان های جلویی است.، این آسیب می تواند به یک دندان یا چند دندان وارد شود و در نهایت باعث شکستگی استخوان فک بشود، زمانی که استخوان فک آسیب ببیند، می تواند کم کم به سمت خورده شدن و از بین رفتن برود.
التهاب موضعی استخوان
این یک عفونت باکتریایی است و در مغز استخوان شما تاثیر می گذارد و باعث التهاب آن می شود، از طرفی مقدار جریان خون را تا حد زیادی کاهش می دهد، برای جلوگیری از پخش عفونت، ممکن است که نیاز به جراحی فک پیدا کنید تا مقداری از استخوان را درآورید و ان را با یک ماده و پیوند سالم تر جایگزین کنید.
تومورها
متاسفانه اگر در قسمتی از بدنتان تومور داشته باشید، باعث می شود که استخوان فکتان رو به نابودی برود، تومور های صورت و دهانی می توانند بدخیم یا خوش خیم باشند، در هر دو مورد، یک جراح فک احتمالا تومورها را در می آورد و در نهایت ناحیه پیوند استخوان را محکم می کند.
دندان ها تمایل دارند که به سمت وسط حرکت کنند، حتی اگر چیزی مانع آن ها نباشد، دوست دارند که از جای خود در بیایند، زمانی که دندان می افتد، دندان پشتی به قسمت خالی حرکت می کند و برای آن هم همین اتفاق می افتد، این پروسه همچنان برای دیگر دندان ها نیز ادامه خواهد داشت،
از بین رفتن دندان های جلویی باعث تغییر شکل لب ها می شود به طوری که پوست اطراف دهان چروکیده می شوند، از بین رفتن دندان های قدامی، ادای کلمات و صحبت کردن برای فرد سخت می شود، زبان، ماهیچه های لب و دندان برای ساخت کلمات با یکدیگر فعالیت می کنند، توانایی جویدن نیز ارتباط مستقیمی با میزان غذای مصرفی دارد.
عموما این پروسه از دست دادن دندان، تدریجی است و در یک اتفاق ناگهانی رخ نمی دهد، تاثیرگزار ترین راه برای تشخیص بافت از بین رفته در فک این است که به دندانپزشک مراجعه کنید، آن ها با استفاده از اشعه ایکس از دندان فرد عکس می گیرند و وضعیت او را بررسی می کنند.
تغییرات در شکل صورت و جویدن می تواند نشانه از بین رفتن استخوان فک باشد،زمانی که حجم بافت فک کاهش پیدا می کند، ممکن است حس کنید که حالت دهانتان تغییر کرده، چانه تان کمی تیزتر می شود و چین و چروک ها کم کم اطراف لب ظاهر می شوند، همچنین ممکن است دندان های شما کمی رو به جلو حرکت کنند.
سردرد، درد در ناحیه فک و صورت، سختی در تکلم و خوردن و افزایش حفره های دندانی از دیگر علائم تحلیل استخوان فک است.
رایج ترین درمان برای این اتفاق، پیوند زدن استخوان فک است، در طول این جراحی، دندانپزشک یا جراح، بافت از بین رفته را با استفاده از مواد پیوندی جایگزین می کند، بعد از چند ماه بدن شما این مواد را جذب می کند و آن را جایگزین بافت طبیعی و سالم می کند و حجم استخوان را دوباره بازیابی و ترمیم می کند.
تغییر در سبک زندگی می تواند به ارتقای سلامت استخوان فک کمک کند و باعث برگشت بافت استخوان شود.، کافی است که راه های زیر را به کار بگیرید:
در روز دوبار مسواک بزنید و از فلوراید دندان استفاده کنید، مسواک زدن باید حداقل دو دقیقه زمان ببرد، بهترین زمان مسواک زدن نیز صبح ها و شب ها قبل از خواب است.
هر شش ماه یک بار به دندانپزشک مراجعه کنید، می توانید از متخصص بهداشت برای تمیزی بیشتر دهان و دندان مشاوره بگیرید.
قبل از مسواک، نخ دندان بکشید
برای تمیز کردن بین دندان ها باید حداقل روزی یک بار از نخ دندان یا مسواک های بین دندانی استفاده کنید، افرادی که مبتلا به عفونت لثه هستند، بیشتر از مسواک باید به نخ دندان و مسواک دندانی توجه کنند.
به جای شستن، تف کنید
شستن دهان بعد از مسواک زدن یک اشتباه رایج است. زیرا شستن دهان با فلوراید می تواند دندان ها را قوی کند و اسیدهای تولید شده توسط باکتری های دهان را کاهش دهد.
کلسیم و ویتامین D بخورید
استئونکروز
برای جلوگیری از تحلیل استخوان کف مصرف کلسیم و ویتامین D را به یک عادت تبدیل کنید. استخوان ها با مصرف کلسیم محکم می شوند. کلسیم برای سلامت استخوان بسیار مهم است. معمولا افرادی که پوکی استخوان دارن، بیشتر در معرض این مشکل قرار می گیرند.
بنابراین مصرف مکمل کلسیم و موادی مثل شیر را در رژیم غذایی خود اضافه کنید، ویتامین D را می توان از طریق نور خورشید و غذا جذب کرد، این غذاها شامل روغن ماهی، زرده تخم مرغ و محصولات لبنی می باشند. مکمل های ترکیبی ویتامین D و کلسیم را نیز می توان در رژیم غذایی جا داد.
ترک سیگار
سیگار کشیدن خطر التهاب لثه را افزایش می دهد و همچنین توده دندانی را ضعیف می کند، مطالعات نشان می دهند که سیگار کشیدن باعث از بین رفتن تراکم استخوان می شود و دلیل اصلی از بین رفتن دندان است.
رژیم غذایی سالم
بهتر است ویتامین مصرفی را بالا ببرید و یک رژیم متعادل داشته باشید. مثلا کمبود ویتامین c باعث التهاب و خونریزی لثه می شود. بنابراین مصرف میوه و سبزیجات را مثل کیوی و بروکلی را در برنامه غذایی خود جای دهید.
قند خون خود را تنظیم کنید
یکی دیگر از راه های تاثیرگزار، کنترل قند خون می باشد. قن خون با رژیم و ورزش و دارو تنظیم می شود. مطالعات نشان می دهد که یک سوم افرادی که دیابت دارند، با مشکلات تحلیل استخوانی روبرو می شوند. متعادل بودن قند خون، ریسک تحلیل استخوان فک را کاهش می دهد.
پروبیوتیک مصرف کنید
بعضی از مطالعات نشان می دهد که مصرف پروبیوتیک ها برای لثه مفید است و از مشکلات آنها جلوگیری می کند. مطالعات دیگر نیز ثابت کرده اند که مصرف پروبیوتیک های خوراکی یک راه موثر برای مدیریت بیماری التهاب لثه می باشد.
در صورتی که مقاله مورد نظر شما هنوز به فارسی ترجمه نشده است، واحد ترجمه این پایگاه آمادگی دارد با همکاری مترجمان با سابقه، مقاله مورد نظر شما را با هزینه مناسب و کیفیت مطلوب ترجمه نماید.
نیاز به محتوا دارید؟
«شهر محتوا» برای شما تولید محتوا می کنه تا همیشه به روز باشید.
با 10 درصد تخفیف
استئونکروز (به انگلیسی: osteonecrosis) بیماری مرگ استخوان است، یعنی حالتی که جریان خون به بافت زنده استخوان کاهش یافته یا قطع می شود و در نهایت سلول های استخوانی از بین می روند. نکروز آوسکولار (AVN) که به نام استئونکروز، نکروز آسپتیک یا نکروز استخوانی ایسکمیک نیز شناخته می شود، به بیماری گفته می شود که در آن جریان خون به سمت بافت استخوانی کاهش می یابد. چون استخوان بافتی زنده است که برای بقای خود به خون نیاز دارد و هرگونه اختلال در این خون رسانی باعث مرگ استخوان می گردد. اگر این اختلال ادامه پیدا کند، باعث از بین رفتن کامل استخوان و مرگ استخوانی می گردد. نکروز آوسکولار اغلب در قسمت های بالای پا اتفاق می افتد. قسمت های دیگر بدن که معمولا به این عارضه دچار می شوند، بالای بازو، زانوها، شانه و قوزک پا می باشند. توسط مرگ عناصر سلولى استخوان ایجاد مى‌شود و بر این باور هستند که به‌دلیل اختلال در خون‌رسانى است. موارد شایع مرتبط با آن شامل درمان گلوکوکورتیکوئید، بیمارى بافت همبند، تروما، بیمارى سیکل سل، امبولیزاسیون و مصرف الکل است. محل‌هاى شایع درگیر عبارتند از سر فمور و هومروس، کوندیل‌هاى فمور و پروگزیمال تى‌بیا. در بیش از ۵۰ درصد موارد بیمارى لگنى دو طرفه است. تظاهرات بالینى معمولاً به‌صورت شروع ناگهانى درد مفصلى است. تغییرات زودرس در عکس ساده قابل مشاهده نیست و با MRI بهتر دیده مى‌شود. در عکس ساده در مراحل دیررس کلاپس استخوانى ( ‘علامت هلال’ Crescent Sign)، مسطح شدن سطح مفصلى با کاهش فضاى مفصلى مشاهده مى‌گردد. مهمترین علامت استئونکروز درد است این درد بیشتر در قسمت داخلی زانو می باشد و معمولا شروع ناگهانی دارد. این درد ممکن است با فعالیت خاصی یا یک ضربه کوچک ایجاد شود. افزایش درد زانودر شب و همچنین با فعالیت دیده می شود. تورم در زانو و به طور شایعتر در قسمت جلو و داخل زانو مشاهده می گردد.
افزایش حساسیت به لمس در منطقه درگیر وجود دارد. محدودیت دامنه حرکات مفصل ثانویه به درد مشاهده می شود.
برخی علل ایجاد نکروز استخوان-داروهای استروئیدی -مصرف الکل -صدمات -افزایش فشار در استخوان
فاکتورهای خطر نکروز استخوان عبارتند از: -پرتو درمانی -شیمی درمانی -پیوند کلیه و دیگر اندام
اثر محدود کردن فشار روى مفصل نامعلوم است. NSAIDs جهت رفع علائم تجویز مى‌شود. روش‌هاى جراحى به‌منظور افزایش جریان خون را مى‌توان در مرحله زوردرس بیمارى در نظر گرفت ولى اثرات آن مورد بحث است. اگر درد در مراحل دیررس به‌روش‌هاى فوق‌الذکر پاسخ ندهد ممکن است نیاز به تعویض مفصل باشد. استئونکروز
پایگاه دانشیاری تلاش دارد با ارائه محتوا و خدمات مورد نیاز جامعه علمی ایران، اهالی دانش و اندیشه این سرزمین را در راه پیشرفت و اعتلای ایران عزیز یاری نماید.
بافت‌مردگی بی‌خونی یا آواسکولار نکروز (avascular necrosis) نوعی بیماری است که در آن سلول‌های استخوان به علت اختلال در خونرسانی درست به این سلول‌ها می‌میرند. بدون خون سلول‌های استخوان می‌میرند و استخوان دچار فروپاشی میشود. این بیماری بیشتر در استخوانهای مفصل‌ها بروز می‌کند.
استخوان یک بافت زنده است و حاوی سلول‌های به نام استئوسیت بوده که موجب رشد و استحکام آن می‌شوند. سر استخوان ران هم یک استخوان زنده بوده و استحکام آن مدیون فعالیت مداوم سلول‌های آن است که با نشاندن دائم املاح کلسیم بر روی داربست استخوانی موجب حفظ استحکام آن می‌شوند.
استخوان مانند هر بافت دیگری برای زنده ماندن نیاز به اکسیژن و مواد غذایی دارد و این مواد از طریق جریان خون به آن می‌رسند. رگ‌هایی که خون را به سر استخوان ران میرسانند عمدتاً از داخل و اطراف گردن استخوان ران به آن وارد می‌شوند. سر استخوان ران فقط همین یک مسیر خونرسانی را دارد و در صورت اختلال انتقال خون از این مسیر راه جایگزین دیگری وجود ندارد.
در بیماری بافت‌مردگی بی‌خونی یا سیاه شدن سر استخوان ران به عللی که دقیقاً مشخص نیست عملکرد رگ‌هایی که خون را به سر استخوان ران میرسانند دچار اشکال شده و خون به اندازه کافی به سر استخوان ران نمی‌رسد. شکستگی گردن استخوان ران (مثلاً به دلیل تروما) نیز می‌تواند موجب بروز این مشکل شود. بدنبال کاهش یا قطع خونرسانی به سر استخوان ران، سلول‌های آن می‌میرند. مرگ سلول‌ها موجب میشود بعد از مدتی استخوان سفتی و قوام خود را از دست داده و نرم شود.
سر استخوان ران در مفصل ران تحت فشار نیروهای بسیار قوی قرار دارد که عمدتاً بر اثر وزن بالا تنه به آن وارد میشود. سر استخوان ران در حالت عادی به راحتی این نیروها را تحمل می‌کند ولی وقتی استخوان ضعیف و نرم شده باشد نمی‌تواند این فشارها را تحمل کند. این نیروها و فشارها بتدریج موجب تغییر شکل سر استخوان ران می‌شوند. سطح بالایی سر استخوان که بیشترین نیروها به آن وارد میشود بتدریج صاف و تخت شده و حالت گرد و کروی خود را از دست می‌دهد.
استئونکروز
بدنبال تغییر شکل استخوان، چون یکی بودن و هماهنگی انحنای سر استخوان ران Femur و حفره حفره حقه‌ای Acetabulum تغییر کرده‌است، حرکت این دو در ناحیه مفصل به راحتی صورت نگرفته و سایش این دو سطح ناهماهنگ آرام آرام موجب ساییدگی مفصل میشود.
در روند بافت‌مردگی (نکروز) و مردن سر استخوان ران معمولاً غضروفی که سر استخوان ران را پوشانیده هم بدون حمایت استخوان زیرین بتدریج از بین می‌رود و این تخریب غضروفی روند ساییدگی را شدت می‌دهد.
این بیماری در زبان عامیانه به سیاه شدن سر استخوان ران یا مفصل لگن معروف است. نکروز سر استخوان ران را در بچه‌ها بیماری پرتس[۱] میگویند.
نظریه‌های بسیاری برای به وجود آمدن این بیماری وجود دارد که از آن جمله می‌توان به استفادهٔ بیش از حد استروئیدها، شیمی‌درمانی، مصرف بیش از اندازه الکل، فشارخون بالا، واسکولیت و بیماری‌هایی از این قبیل نام برد.
زانو بلندترین و پیچیده ترین مفصل بدن محسوب می شود و در عین حال نیز یکی از مهم ترین مفاصل بدن به شمار می رود. مفصل زانو متشکل از دو استخوان تحتانی به نام فمور یا استخوان ران و یک استخوان فوقانی یا ساق پا می باشد. استخوان پاتلا یا کشکک زانو نیز در قسمت جلوی مفصل زانو قرار دارد.
بخش های انتهایی این سه استخوان توسط غضروف پوشیده شده است. غضروف ماده ای نرم و لزج مانند است که نقش آن محافظت از استخوان می باشد. بدین ترتیب که مانع ساییده شدن و حرکت استخوان ها روی یکدیگر شده و از برخورد آن ها جلوگیری می کند. بنابراین غضروف باعث می شود که استخوان ها به راحتی و نرمی روی هم حرکت کنند. اگر به دلایلی غضروف از بین برود و تخریب شود استخوان ها روی هم ساییده شده و منجربه بیماری آرتروز و درد شدید زانو می شود.
نکروز آواسکولار نوعی اختلال استخوانی همراه با درد است و هنگامی اتفاق می افتد که خون رسانی به قسمتی از استخوان ران یا ساق پا مختل شود. به دلیل آن که سلول های استخوانی برای سالم ماندن نیاز به تغذیه و خون رسانی دارند بنابراین عارضه استئونکروز می تواند باعث مرگ مفصلی و بیماری آرتریت شدید شود.استئونکروز
اگر عارضه استئونکروز در مراحل ابتدایی خود توسط پزشک تشخیص داده شود می توان با تجویز دارو درد بیمار را تا حدی کاهش داد و باعث بهبود نسبی دامنه حرکتی بیمار نیز شد. اما در صورت پیشرفت بیماری پزشک از طریق جراحی اقدام به درمان بیمار می کند. زیرا در غیر این صورت استئونکروز می تواند به استخوان های دیگر بدن نیز آسیب برساند و دامنه حرکتی بیمار را به شدت تحت تاثیر قرار داده و مانع تحرک بیمار شود. عمل جراحی عملکرد حرکتی مفصل زانو را بهبود می بخشد و مانع از خشکی و سفتی مفصل می شود.
مختل شدن سیستم خونرسانی به استخوان زانو باعث سیاه شدن استخوان می گردد که به این عارضه استئونکروز زانو می گویند. اگر چنانچه زانو بر اثر این اتفاق به خوبی تغذیه نشود استخوان زانو درگیر شده و به مرور زمان از بین خواهد رفت. به دنبال این عارضه مایع غضروفی میان استخوان ها نیز کاهش پیدا کرده و فرد مبتلا به آرتریت می شود. ریسک ابتلا به عارضه استئونکروز در هر سنی وجود دارد. اما در سالمندان بالای 60 سال احتمال بروز آن بیشتر بود ه و در زنان نیز بیش از مردان اتفاق می افتد.
تاکنون دلیل اصلی بیماری سیاه شدن استخوان یا استئونکروز به طور دقیق مشخص نشده است. اما برخی عوامل زیر نیز در ایجاد آن تاثیرگذار هستند و احتمال وقوع آن را افزایش می دهند:
بروز درد در زانو ابتدایی ترین علامت استئونکروز استخوان می باشد. این درد به صورت ناگهانی بروز کرده و در اثر انجام برخی فعالیت ها و حرکات شدیدتر می شود. علاوه بر آن با پیشرفت بیماری انجام برخی حرکات مانند ایستادن و انداختن وزن روی زانو دشوار می شود.
برخی از نشانه های مربوط به بیماری سیاه شدن سر استخوان یا استئنوکروز شامل موارد زیر است :
پیشرفت بیماری استئنوکروز استخوان ممکن است چندین ماه به طول بی انجامد و تشخیص آن در مراحل ابتدایی بیماری از اهمیت بسیاری برخوردار است و در درمان آن نیز موثر می باشد.
معاینه برای تشخیص استئونکروز زانو
پزشک ارتوپد در ابتدا جهت تشخیص استئونکروز استخوان به ارزیابی وضعیت جسمانی و سلامتی بیمار و سوابق پزشکی و بیماری های او می پردازد. پس از آن پزشک یک معاینه کامل و جامع از زانوی بیمار به عمل می آورد که هدف آن بررسی علائم زیر می باشد :
پس از معاینه فیزیکی بیمار پزشک جهت تشخیص دقیق تر و بررسی عوارض جانبی این بیماری از روش های عکسبرداری استفاده می کند. عکس برداری با اشعه ایکس نتایج دقیقی را از آناتومی و میزان تراکم استخوان زانو در اختیار متخصص ارتوپد می گذارد. اما در مراحل ابتدایی بیماری نتایج عکس برداری با اشعه ایکس کاملا طبیعی به نطر می رسد و در این مرحله برای تشخیص و مشاهده تغییرات استخوانی پزشک دستور انجام ام آر آی را می دهد. این آزمایش میزان درگیری استخوان زانو را نیز نمایش می دهد.
درمان سیاه شدن سر استخوان یا استئونکروز زانو با توجه به فاکتورهای زیر صورت می گیرد:
در مراحل ابتدایی بیماری پزشک از روش های دارویی و غیر جراحی برای درمان بیمار استفاده می کند. تجویز داروهای مسکن و ضد التهاب مانند ژلوفن و ناپروکسن به کاهش درد و تورم مفصل زانو کمک می کند. کاهش فشار وارده بر زانو نیز از دیگر روش های موثر در درمان زانو به شمار می رود. به عنوان مثال استفاده از عصا یا واکر هنگام راه رفتن از میزان فشار وارده به زانوی اسیب دیده نیز می کاهد و این کاهش فشار روند تخریب استخوان را نیز کند می کند.
فیزیوتراپی زانو یکی از موثرترین روش هایی است که در درمان غیر جراحی و تقویت عضلات بیمار و افزایش دامنه حرکتی بیمار تاثیر به سزایی دارد. آب درمانی یا هیدروتراپی هم مانع وارد شدن فشار بیش از حد به زانوها می شود و همین امر به تسکین درد بیمار کمک می کند. تغییر در انجام فعالیت هایی خاص و یا کاهش میزان فعالیت هایی که موجب وارد شدن فشار به زانو می شود نیز در درمان نسبی بیماران مبتلا به استئنکروز موثر می باشد.
استئونکروز زانو به دنبال آسیب دیدگی زانو
در صورتی که درد و سایر علائم بیمار مبتلا به استئونکروز با روش های غیر جراحی بهبود نیابد پزشک با روش های جراحی اقدام به درمان بیمار می کند.
در روش جراحی استئونکروز به روش آرتروسکوپی، تکه های استخوان و غضروفی که دچار آسیب دیدگی شده است از درون مفصل حذف شده و مفصل زانو پاکسازی می شود. این عمل با استفاده از آرتروسکوپ که به دوربینی کوچک نیز مجهز است و به وسیله ایزارهای خاص جراحی انجام می شود صورت می پذیرد. در برخی موارد نیز حفره هایی کوچک در استخوان زیرین مفصل زانو ایجاد می شود تا عمل خونرسانی به زانو افزایش یابد.
یکی دیگر از روش های جراحی استئونکروز به این صورت است که پزشک یک حفره بزرگ یا چندین سوراخ کوچک درون استخوان ایجاد می کند تا از این طریق فشار کمتری به استخوان زانو تحمیل شود و از طرفی هم کانالی جدید جهت تغذیه و خونرسانی استخوان زانو ایجاد شود.
در این روش گرافت استخوان صورت می گیرد. بدین طریق که بافت های سالم استخوانی از ناحیه ای از بدن به قسمت آسیب دیده پیوند زده می شود و به عبارتی دیگر کاشته می شود. این بافت ممکن است از بدن فردی متوفی (الو گرافت) گرفته شده و یا از بدن خود بیمار برداشته شود.
جراحی استئوتومی برای درمان استئونکروز زانو
در روش استئتومی قسمتی از استخوان تیبیا یا فمور برای کاهش فشار وارده به بخش آسیب دیده برداشته می شود. این کار علاوه بر کاهش درد زانو باعث بهبود عملکرد بیمار نیز می شود.
این روش جراحی شامل دو مرحله است. در مرحله اول پزشک با استفاده از روش آرتروسکوپی قسمتی از سلول های مولد غضروف را از زانو برمی دارد و به آزمایشگاه می فرستد. این سلول ها به مدت شش ماه کشت داده می شوند و سلول های بیشتری تولید می کنند و سپس در مرحله دوم این کندروسیت های تکثیر شده درون مفصل زانو کاشته می شوند. این سلول ها در مفصل رشد کرده و غضروف های سالم جایگزین سلول های آسیب دیده می شوند.
اگر میزان پیشرفت بیماری به اندازه ای زیاد باشد که استخوان از بین رفته باشد پزشک تعویض مفصل زانو را توصیه می کند. در این روش استخوان و غضروف های آسیب دیده زانو با یک پروتز مصنوعی جایگزین می شوند.
فیلدهای ضروری با علامت
فیلدهای ضروری با علامت
دکتر سید علیرضا امین جواهری جراح و متخصص ارتوپدی ، فوق تخصص جراحی زانو و لگن از سوییس . برای گرفتن وقت مشاوره و ویزیت با شماره های ۰۲۱۷۱۶۲۴۶۲ ، ۰۹۳۳۴۱۳۱۰۰۴ ، ۰۲۱۲۹۱۲۲۰۶۰ تماس حاصل فرمایید .
جراح ارتوپد و فوق تخصص زانو و لگن ازدانشگاه زوريخ سوييس فارغ التحصیل مقطع دکترا دانشگاه علوم پزشکی تهران
مطالب پر بازدید
استئونکروز یک بیماری ناشی از کاهش جریان خون به استخوان در مفاصل است. در افراد مبتلا به سلامت استخوان ها، استخوان جدید همیشه جایگزین استخوان قدیمی می شود. در استئونکروز، عدم خون رسانی باعث شکسته شدن استخوان میشود.
استئونکروز
نکروز آسپتیک به معنی مردن سلول های یک بافت بدون وجود یک منشا عفونی است.
مهمترین علل نکروز آسپتیک در بافت ها قطع خونرسانی به بافت است.
گاهی اوقات مواد شیمیایی مانند بعضی داروها یا سموم میتوانند موجب بروز نکروز آسپتیک شوند.
نکروز بیماری است که بر اثر کاهش جریان خون استخوانها در مفاصل ایجاد می گردد. با خون رسانی بسیار کم استخوان رو به زوال و مرگ می رود و ممکن است بشکند .
-نکروز آواسکولار
-نکروز آسپتیک
-نکروز ایسکمیک
نکروز استخوان اغلب در لگن ها ، زانوها ، شانه ها و قوزک پا مشاهده می شود . شما ممکن است در یک یا چند استخوان دچار نکروز شوید . در افراد دارای استخوانهای سالم ، استخوان جدید همیشه جایگزین استخوان پیر و فرسوده می شود . این روند استخوانها را قوی نگه می دارد وپروسه استخوان سازی در مواقع رشد کودکان و همچنین زمانی که در استخوان ضایعه ایجاد شود هم اتفاق می افتد . ، نسبت به جسم فردی که می تواند به اندازه کافی استخوان قوی و جدید بسازد ، درفرد مبتلا به نکروز استخوان، اسخوان سریعتر می شکند . اگر شما درمان نشوید ، بیماری بدتر می شود و استخوانهای مفاصل میشکنند .
نکروز استخوان در هر سنی اتفاق می افتد ، اما در افراد 30، 40 و 50 ساله شایع تر است .
نکروز استخوان زمانی ایجاد می شود که جریان خون در استخوان کاهش یابد ، اما علت بروز کاهش خون رسانی در استخوان همیشه مشخص نیست .
-داروهای استروئیدی
-مصرف الکل
-صدمات
-افزایش فشار در استخوان
فاکتورهای خطر نکروز استخوان عبارتند از :
-پرتو درمانی
-شیمی درمانی
-پیوند کلیه و دیگر اندام
توسط مرگ عناصر سلولى استخوان ايجاد مى‌شود و بر اين باور هستند که به‌دليل اختلال در خون‌رسانى است. موارد شايع مرتبط با آن شامل درمان گلوکوکورتيکوئيد، بيمارى بافت همبند، تروما، بيمارى سيکل سل، امبوليزاسيون و مصرف الکل است. محل‌هاى شايع درگير عبارتند از سر فمور و هومروس، کونديل‌هاى فمور و پروگزيمال تى‌بيا. در بيش از ۵۰ درصد موارد بيمارى لگنى دو طرفه است. تظاهرات بالينى معمولاً به‌صورت شروع ناگهانى درد مفصلى است. تغييرات زودرس در عکس ساده قابل مشاهده نيست و با MRI بهتر ديده مى‌شود. در عکس ساده در مراحل ديررس کلاپس استخوانى ( ‘علامت هلال’ Crescent Sign)، مسطح شدن سطح مفصلى با کاهش فضاى مفصلى مشاهده مى‌گردد.
اثر محدود کردن فشار روى مفصل نامعلوم است. NSAIDs جهت رفع علائم تجويز مى‌شود. روش‌هاى جراحى به‌منظور افزايش جريان خون را مى‌توان در مرحله زوردرس بيمارى در نظر گرفت ولى اثرات آن مورد بحث است. اگر درد در مراحل ديررس به‌روش‌هاى فوق‌الذکر پاسخ ندهد ممکن است نياز به تعويض مفصل باشد.
منبع-http://variani.ir
هماهنگی جهت تبلیغات: 02123051172
مجری انحصاری نیتیو، سنجاق
کلیه حقوق محفوظ و متعلق به مجله پزشکی دکتر سلام است بازنشر مطالب فقط با ذکر لینک مستقیم مجاز است