ساعت تحویل سال 99

نوروز نخستین روز سال خورشیدی ایرانی برابر با یکم فروردین ماه، جشن آغاز سال نوی ایرانی و یکی از کهن‌ترین جشن‌های به جا مانده از دوران ایران باستان است.

خاستگاه نوروز در ایران باستان است و هنوز هم مردم مناطق گوناگون فلات ایران، نوروز را جشن می‌گیرند. زمان برگزاری نوروز، در آغاز فصل بهار است که امروزه به آن برابری بهاری یا اکیونوس می‌گویند.

نوروز در ایران و افغانستان آغاز سال نو محسوب می‌شود و در برخی دیگر از کشورها یعنی تاجیکستان، روسیه، قرقیزستان، قزاقستان، سوریه، کردستان، گرجستان، جمهوری آذربایجان، آلبانی، چین، ترکیه، ترکمنستان، هند، پاکستان و ازبکستان تعطیل رسمی است[نیازمند منبع] و مردمان آن جشن عید را برپا می‌کنند.

جشن نوروز با تحویل سال یا لحظهٔ برابری اعتدال بهاری آغاز می‌شود؛ لحظه‌ای که خورشید در سیر ظاهری خود در ابتدای برج حمل، از استوای زمین گذشته و به شمال آسمان میل می‌کند.

در گاه‌شماری هجری خورشیدی، لحظه تحویل سال، تعیین کننده نخستین روز (هرمز روز یا اورمزد روز) از ماه فروردین است. چنانچه آغاز سال، قبل از ظهر و در نیمه اول شبانه روز تحویل شود، همانروز نوروز است و در صورتیکه تحویل سال بعد از ظهر باشد، فردای آن روز، نوروز است. نوروز در تقویم میلادی در بیشتر سالها با ۲۱ و گاه ۲۰ و بندرت ۲۲ مارس مطابقت دارد.

ساعت تحویل سال 99

در کشورهایی مانند ایران و افغانستان که گاه‌شماری هجری خورشیدی به کار برده می‌شود، نوروز، روز آغاز سال نو است. اما در کشورهای آسیای میانه و قفقاز، تقویم میلادی متداول است و نوروز به عنوان آغاز فصل بهار جشن گرفته می‌شود و روز آغاز سال محسوب نمی‌شود.

واژه نوروز، از فارسی میانه nwklwc (آوانویسی: nōgrōz) است که برگرفته از زبان اوستایی بوده. امروزه در فارسی این واژه در دو معنی به‌کار می‌رود:

۱) نوروز عام: روز آغاز اعتدال بهاری (برابری شب و روز) و آغاز سال نو ۲) نوروز خاص: روز ششم فروردین با نام «روز خرداد»

ایرانیان باستان از نوروز به عنوان «ناوا سرِدا» به معنی سال نو یاد می‌کردند. مردمان ایرانی آسیای میانه در دوره‌های سغدیان و خوارزمشاهیان، نوروز را نوسارد و نوسارجی، به معنای سال نو می‌نامیدند.

در کشورهای مختلف تلفظ نوروز متفاوت است. در شهر لکنو هند که هر ساله نوروز برگزار می شود و هفته نامه‌ای هم با نام نوروز دارد آنرا بصورت Nauroz تلفظ می‌کنند که به تلفظ زبان دری نزدیک است.

به باور احسان یارشاطر، بنیان‌گذار دانشنامه ایرانیکا، نگارش این واژه در الفبای لاتین با توجه به قواعد آواشناسی، به شکل Nowruz توصیه می‌شود (که البته وی تلفظ فارسی ایران را مبنا قرار داده است). این شکل از املای واژه نوروز، هم‌اکنون در نوشته‌های یونسکو و بسیاری از متون سیاسی به کار می‌رود.

منشأ و زمان پیدایش نوروز، به درستی معلوم نیست. برخی از روایت‌های تاریخی، آغاز نوروز را به بابلیان نسبت می‌دهد. بر طبق این روایت‌ها، رواج نوروز در ایران به سال ۵۳۸ (قبل از میلاد) یعنی زمان حمله کوروش بزرگ به بابل بازمی‌گردد. همچنین در برخی از روایت‌ها، از زرتشت به‌عنوان بنیان‌گذار نوروز نام برده شده‌است.

در برخی از متن‌های کهن ایران از جمله شاهنامه فردوسی و تاریخ طبری، جمشید و در برخی دیگر از متن‌ها، کیومرث به عنوان پایه‌گذار نوروز معرفی شده‌است.

پدیدآوری نوروز در شاهنامه، بدین گونه روایت شده‌است که: جم(یما) در حال گذشتن از آذربایجان، بر روی تخت جمشیدی ارگ جمشید در آنجا فرود آمد و با تاجی زرین بر روی تخت نشست با رسیدن نور خورشید به تاج زرین او، جهان نورانی شد و مردم شادمانی کردند و آن روز را روز نوو جم را جمشید نامیدند.

مهمترین چهره‌های اسطوره‌ای مانند جمشید، سیاوش و کیخسرو پیوندی نزدیک با نوروز دارند. نوروز روز پیروزی بزرگ جمشید بر دیوان است که نماد پلیدی‌هایی چون سرما، تاریکی، جهالت و خشونت بودند. عروج جمشید و عروج کیخسرو در این روز اتفاق افتاد که تفاسیر گوناگونی را به همراه دارد.

در این روز جمشید جهان غیب را در جام جهان‌نما مشاهده کرد. همان جامی که در آن کیخسرو جای بیژن را مشاهده کرد و رستم را به دنبال او فرستاد. اما حکایت دگردیسی و بازآفرینی سیاوش، حکایتی ویژه است که با روایت‌هایی مانند آدونیس، پرسفون، ازیریس یا تمرز قابل‌مقایسه است.

کوروش بزرگ، نوروز را در سال ۵۳۸ (قبل از میلاد)، جشن ملی اعلام کرد. وی در این روز برنامه‌هایی برای ترفیع سربازان، پاکسازی مکان‌های همگانی و خانه‌های شخصی و بخشش محکومان اجرا می‌نمود.

این آیین‌ها در زمان دیگر پادشاهان هخامنشی نیز برگزار می‌شد. در زمان داریوش یکم، مراسم نوروز در تخت جمشید برگزار می‌شد. البته در سنگ‌نوشته‌های به‌جا مانده از دوران هخامنشیان، به‌طور مستقیم اشاره‌ای به برگزاری نوروز نشده‌است.

اما بررسی‌ها بر روی این سنگ‌نوشته‌ها نشان می‌دهد که هخامنشیان با جشن‌های نوروز آشنا بودند و جشن نوروز را با شکوه برپا می‌کردند. شواهد نشان می‌دهد داریوش اول هخامنشی، به مناسبت نوروز سال ۴۱۶ (قبل از میلاد)، سکه‌ای از جنس طلا ضرب نمود که در یک سوی آن سربازی در حال تیراندازی نشان داده شده‌است.

در دوران هخامنشی، جشن نوروز در بازهٔ زمانی میان ۲۱ اسفند تا ۱۹ اردیبهشت برگزار می‌شد. برخی از پژوهشگران (هرتسفلد، کرفتر، اردمن، گیرشمن و پرادا) مدعی هستند که تخت جمشید برای انجام مراسم نوروز ساخته شده است؛ در حالی دیگر پژوهشگران (نیلاندر، کامایر، موسوی) هرگونه مدرکی برای جشن گرفتن نوروز در دوره هخامنشی را انکار می‌کنند.

در زمان اشکانیان و ساسانیان نیز نوروز گرامی داشته می‌شد. در این دوران، جشن‌های متعددی در طول یک سال برگزار می‌شد که مهمترین آنها نوروز و مهرگان بود. برگزاری جشن نوروز در دوران ساسانیان، چند روز (دست کم شش روز) طول می‌کشید و به دو دوره نوروز کوچک و نوروز بزرگ تقسیم می‌شد. نوروز کوچک یا نوروز عامه به مدت پنج روز، از یکم تا پنجم فروردین گرامی داشته می‌شد و روز ششم فروردین (خردادروز)، جشن نوروز بزرگ یا نوروز خاصه برپا می‌شد.

هر یک از روزهای نوروز عامه، طبقه‌ای از طبقات مردم (دهقانان، روحانیان، سپاهیان، پیشه‌وران و اشراف) به دیدار شاه می‌آمدند و شاه به سخنان آنها گوش می‌داد و برای حل مشکلات آنها دستور صادر می‌کرد. در روز ششم، شاه حق طبقات گوناگون مردم را ادا کرده بود و در این روز، تنها نزدیکان شاه به حضور وی می‌آمدند.

شواهدی وجود دارد که در دوران ساسانی سال‌های کبیسه رعایت نمی‌شده‌ است. روز برگزاری مراسم نوروز در هر دوره ۴ ساله، یک روز از موعد اصلی خود (آغاز برج حمل) عقب می‌ماند و درنتیجه زمان نوروز در این دوران همواره ثابت نبود و در فصل‌های گوناگون سال جاری بود.

اردشیر بابکان، بنیان‌گذار سلسله ساسانیان، در سال ۲۳۰ میلادی از دولت روم که از وی شکست خورده بود، خواست که نوروز را در این کشور به رسمیت بشناسند. این درخواست مورد پذیرش سنای روم قرار گرفت و نوروز در قلمرو روم به Lupercal معروف شد.

در دوران ساسانیان، ۲۵ روز پیش از آغاز بهار، در دوازده ستون که از خشت خام برپا می‌کردند، انواع حبوبات و غلات (برنج، گندم، جو، نخود، ارزن، و لوبیا) را می‌کاشتند و تا روز شانزدهم فروردین آنها را پابرجا نگه می‌داشتند. هر کدام از این گیاهان که بارورتر شود، در آن سال محصول بهتری خواهد داد. در این دوران، همچنین متداول بود که در بامداد نوروز، مردم به یکدیگر آب بپاشند.

از زمان هرمز اول مرسوم شد که مردم در شب نوروز آتش روشن نمایند. همچنین از زمان هرمز دوم، رسم دادن سکه در نوروز به‌ عنوان عیدی متداول شد.

در میان همهٔ جشن‌هایی که پس از اسلام در ایران به فراموشی سپرده شدند، نوروز توانست جایگاه خود را به عنوان جشنی ملی در ایران حفظ کند. دلیل پایدار ماندن نوروز در فرهنگ ایرانی را می‌توان پیوند عمیق آن با آیین‌های ایرانی، تاریخ این کشور، و حافظه فرهنگی ایرانیان دانست.

گفته می‌شود که عرب‌های فاتح ایران، پایتخت شاهنشاهی ساسانی را در روز نوروز تسخیر کردند. پس از آن، آن‌ها مالیات سنگینی بر برگزاری دو جشن نوروز و مهرگان وضع کردند. خلفای دو پادشاهی امویه و عباسی نیز این رویه را ادامه دادند، اگرچه بعدها خود آنها، در جشن نوروز شرکت کردند و آن را گرامی داشتند.

از برگزاری آیین‌های نوروز در زمان امویان نشانه‌ای در دست نیست. در دوره عباسیان، به گفتهٔ تاریخ طبری، معتضد، مردم بغداد را از برافروختن آتش در روز نوروز و پاشیدن آب بر روی عابران بر حذر داشت ولی پس از نگرانی از احتمال آشوب مردم، فرمان خود را پس گرفت.

خلیفه‌های فاطمی نیز چندین‌بار برافروختن آتش و آب‌پاشی در نوروز را ممنوع اعلام کردند. از نوشته‌های باقی‌مانده از سدهٔ چهارم هجری در بغداد، می‌توان پی برد که مردم در روزهای نوروز، لباس نو بر تن می‌کرده‌اند، به هم سیب هدیه می‌دادند، غذاهای ویژه می‌پختند و زنان نیز عطرهای ویژهٔ نوروزی خریداری می‌کردند. مسلمانان در این هنگام در کنار نامسلمانان شیره می‌نوشیدند و بر یکدیگر آب می‌پاشیدند.

عباسیان گاهی برای پذیرش هدایای مردمی، از نوروز استقبال می‌کرده‌اند. با روی کار آمدن سلسله‌های طاهریان، سامانیان و آل بویه، جشن نوروز با گستردگی بیشتری برگزار شد. در این دوره‌ها، با فرارسیدن نوروز، شاعران دربار در ستایش آن شعر می‌سرودند و به شاه، فرارسیدن نوروز را شادباش می‌گفتند. بیهقی از شکوه مراسم نوروز در دربار غزنویان نوشته است و تعدادی از زیباترین آثار شعری از شاعران درباری‌ای چون فرخی، منوچهری، و سعد سلمان در ستایش نوروز سروده شده‌اند.

در دوران سلجوقیان، به دستور جلال‌الدین ملک‌شاه سلجوقی، تعدادی از ستاره شناسان ایرانی از جمله خیام برای بهترسازی گاهشمار ایرانی گرد هم آمدند. این گروه، نوروز را در یکم بهار (ورود آفتاب به برج حمل) قرار دادند و جایگاه آن را ثابت نمودند. بر اساس این گاهشماری که به تقویم جلالی معروف شد، برای ثابت ماندن نوروز در آغاز بهار، مقرر شد که حدوداً هر چهار سال یک‌بار (گاهی هر پنج سال یک بار)، تعداد روزهای سال را به‌جای ۳۶۵ روز، ۳۶۶ روز در نظر بگیرند. این گاهشمار از سال ۳۹۲ هجری آغاز شد.

نوروز در دوران صفویان نیز برگزار می‌شد. در سال ۱۵۹۷ (میلادی)، شاه عباس صفوی، مراسم نوروز را در عمارت نقش جهان اصفهان برگزار نمود و این شهر را پایتخت همیشگی ایران اعلام نمود. در اسلام و به ویژهٔ آیین تشیع، به نوروز به عنوان روزی خجسته نگاه شده‌است و بر گرامی داشتن آن تأکید شده‌است. از دیدگاه شیعه، نوروز روز ظهور امام زمان است.

قبل از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی تنها کشور جهان که نوروز را به عنوان جشن ملی در تقویم خود داشته است کشور ایران بودو البته افغانستان نیز بصورت متناوب این جشن را داشته است. اما با استقلال کشورهای آسیای میانه، ابتدا جمهوری قرقیزستان و آذربایجان و سپس سایر کشورها نوروز را جشن ملی خود اعلام کردند.

نوروز به عنوان یک میراث فرهنگی و جشن ملی در دوران معاصر همواره مورد توجه مردم ایران قرار داشته و هر ساله برگزار می‌شود. البته برگزاری جشن نوروز به صورت آشکار در برخی از کشورها توسط برخی حکومتها برای مدت زمانی ممنوع بوده‌است. حکومت شوروی برگزاری جشن نوروز را در برخی از کشورهای آسیای میانه مانند ترکمنستان، قرقیزستان و تاجیکستان ممنوع کرده بود و این ممنوعیت تا زمان میخائیل گورباچف ادامه داشت.

همچنین برخی از مردم این مناطق برای جلب موافقت مقامات محلی، نام دیگری بر روی نوروز می‌گذاشتند؛ به‌طور مثال در تاجیکستان، مردم با اطلاق «جشن لاله» یا جشن ۸ مارس سعی می‌کردند که آیینهای نوروز را بدون مخالفت مقامات دولتی به جای آورند.

همچنین در افغانستان، در دوران حکومت طالبان، برگزاری جشن نوروز ممنوع بود و این حکومت تنها تقویم هجری قمری را به رسمیت می‌شناخت.

تا پیش از سال ۲۰۰۰ (میلادی)، نوروز در ترکیه (که توسط کردها برگزار می‌شود) ممنوع و غیرقانونی بود؛ در اغلب مواقع نوروز با بازداشت کردها توسط نیروهای امنیتی ترکیهای همراه بود. در سال ۱۹۹۲ (میلادی)، دست کم ۷۰ کرد در درگیری با نیروهای امنیتی ترکیه کشته شدند. اگرچه امروزه دولت ترکیه نوروز را به عنوان جشن بهار ترکی (به ترکی استانبولی: Nevruz) جشن می‌گیرد، اما همچنان نوروز به مثابهٔ نمادی نیرومند از هویت کردهای ترکیه است.

در سال‌های اخیر نوروز، به معنای واقعی کلمه، جهانگیر شده است. مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۲۰۱۰ با تصویب قطعنامه‌ای ۲۱ مارس برابر با اول فروردین را روز جهانی نوروز اعلام کرد.

بنا به پیشنهاد جمهوری آذربایجان، مجمع عمومی سازمان ملل روز نوروز، با ریشهٔ ایرانی را در تقویم خود جای داد.

ساعت تحویل سال 99

در متن به تصویب رسیده ۴ اسفند ۱۳۸۸ (۲۳ فوریه ۲۰۱۰) توسط مجمع عمومی سازمان ملل، نوروز، ۲۱ ماه مارس جشنی با ریشه ایرانی که قدمتی بیش از ۳ هزار سال دارد و امروزه بیش از ۳۰۰ میلیون نفر آن را جشن می‌گیرند توصیف شده‌است.

پیش از آن در تاریخ ۸ مهر ۱۳۸۸ خورشیدی، نوروز به پیشنهاد ازبکستان توسط سازمان علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد، به عنوان میراث معنوی، به ثبت جهانی رسیده‌بود در ۷ فروردین ۱۳۸۹ نخستین دورهٔ جشن جهانی نوروز در تهران برگزار شد و این شهر به عنوان «دبیرخانهٔ نوروز» شناخته شد. نخستین بار، نوروز ۱۳۹۱ را در صحن عمومی سازمان ملل و یونسکو به میزبانی ایران جشن گرفتند.

منطقه‌ای که در آن جشن نوروز برگزار می‌شد، امروزه شامل چند کشور می‌شود و همچنان در این کشورها جشن گرفته می‌شود. برخی آیین‌های نوروز در این کشورها با هم متفاوت‌اند. برای نمونه در افغانستان سفره هفت‌میوه می‌چینند؛ اما در ایران (haft seen) سفره هفت سین می‌اندازند. شباهت و نزدیکی آیین‌های نوروز در جمهوری آذربایجان به آیینهای نورز ایران بییش از دیگر کشورهاست.

جغرافیای نوروز با نام نوروز یا مشابه آن، سراسر خاورمیانه، بالکان، قزاقستان، تاتارستان، در آسیای میانه چین غربی (ترکستان چین)، سودان، زنگبار، در آسیای کوچک سراسر قفقاز تا آستراخان و نیز آمریکای شمالی، هندوستان، پاکستان، بنگلادش، بوتان، نپال و تبت را شامل می‌شود.

کردها نیز این جشن را در فاصلهٔ میان ۱۸ تا ۲۱ مارس جشن می‌گیرند. بنظر کردها قیام کاوه آهنگر و پیروزی او بر ضحاک را جشن نوروز نامیده‌اند. در هنگام نوروز، کردها با گردهم‌آیی در بیرونِ شهرها، به استقبال بهار می‌روند. در این گردهم‌آیی‌های نوروزی، زنان کرد لباس‌های رنگین پوشیده و شال‌های پرزرق و برق بر سر می‌نهند؛ مردان جوان کرد نیز پرچم‌های سبز و زرد و سرخ را برافراشته و با رقص و پایکوبی گرد آتش، نوروز را پاس داشته و زنده نگاه می‌دارند.

همچنین نوروز در میان اعراب جنوب عراق رایج است و در روز نوروز آنها به سبزه زارها و مناطق سر سبز می‌روند. بخصوص دیدار از ایوان مداین در این روز از جمله برنامه‌های اعراب جنوب و شرق عراق است.

در تاریخ ۳۰ مارس ۲۰۰۹ (۱۰ فروردین ۱۳۸۸)، پارلمان فدرال کانادا، اولین روز بهار هر سال را به عنوان نوروز (Nowruz Day)، عید ملی ایرانیان و بسیاری اقوام دیگر نامگذاری کرد.

در تاریخ ۲۴ فوریه ۲۰۱۰، سازمان ملل متحد با تصویب یک قطعنامه در مقر سازمان ملل متحد، عید نوروز را به عنوان روز بین‌المللی نوروز و فرهنگ صلح در جهان به رسمیت شناخت.

رسم افروختن آتش، از زمان‌های کهن در برخی مناطق علاقه‌مند به نوروز متداول شده‌است. در ایران، جمهوری آذربایجان و بخش‌هایی از افغانستان، این رسم به‌صورت روشن کردن آتش در شب آخرین چهارشنبه سال متداول است. این مراسم چهارشنبه‌سوری نام دارد.

در کردستان در روز نوروز مراسم آتش نوروزی (به کردی ئاگر نه‌وروزی Agir Newrozî) انجام می‌شود. پریدن از روی آتش در ایام نوروز در ترکمنستان نیز رایج است.

در بسیاری از نقاط ایران، جمهوری آذربایجان و برخی از نقاط افغانستان، (haft seen) سفره هفت سین پهن می‌شود. در این سفره، هفت چیز قرار می‌گیرد که با حرف س آغاز شده باشد؛ مثل سیر، سنجد، سمنو، سیب و… به هفت‌سینی که چیده می‌شود معانی خاصی نسبت داده‌اند. مثلاً سیب را نماد زیبایی و تندرستی، سنجد را نماد عشق و محبت، و سکه را رزق و روزی گفته‌اند. سفره نوروز از زمانهای کهن بوده اما به این صورت بوده‌است که سفره‌ای را پهن می‌کردند و در بشقابهای سفالی و یا فلزی، انواع آجیل‌های خشک‌شده مانند توت خشک، برگه خشک شده زردآلو و هلو و پختیک (پخته شده و خشک شده لبو) و عسل و سرشیر خشک شده، کلوچه، گعگ (کیک) قطاب و نان سرموکی و… می‌گذاشتند؛

تخم مرغ رنگ‌شده از اجزای اصلی این سفره‌ها بود. در این سفره، بعضی چیزها فقط جنبه زیبایی و نمادین داشت مانند تخم مرغ و آیینه؛ ولی سایر چیزها برای خوردن و پذیرایی میهمانان بوده است و هر زمان که تمام می‌شد بلافاصله صاحبخانه ظروف را دوباره برای میهمانان جدید پر می‌کرد.

اما اینکه هفت چیز با نام سین باشد، پدیده جدیدی است و مستندات تاریخی ندارد. البته سفره نوروزی همواره دارای سمبل و نمادها بوده است اما به نظر می‌رسد گذاشتن هفت جزء آغازشونده با حرف سین در سفرهٔ نوروزی پدیده‌ای است که روایتهای آن بیشتر از اواخر دوره قاجار رایج شده و پیشینهٔ تاریخی ندارد و توسط رسانه‌ها فراگیر شده‌است.

یکی از ضروریات عیدنوروز لباس نو و حمام رفتن بوده است، مردان و زنان قبل از فرارسیدن نوروز به حمامهای زنانه و یا مردانه می‌رفتند و شلوغ‌ترین روزهای گرمابه‌ها، همان چند روز سال نو بود. در گرمابه‌های قدیمی که معمولاً با چوب و هیزم در (گرخانه)Gor Khaneh یا (آتش خانه) آب داخل خزانه را که بر روی دیگهای بزرگ قرار داشتند گرم می‌کرد، حمامی‌ها لازم بوده که یک ذخیرهٔ ویژه چوب و هیزم را برای روزهای نوروز ذخیره کنند.

در قرون گذشته بسیاری از خانواده‌ها سالی فقط یکبار می‌توانستند پلو بخورند و آن هم شب نوروز بود. شب نوروز، همه مردم و یا اکثراً پلو یا چلو خورشت می‌خوردند. از این پلو نوروزی برای فقرا، سلمانی (آرایشگر) و حمامی (مسئول آتش حمام) و برای کدخدای و روحانی (معلم سنتی) محل پیشکش می‌بردند؛ و آنها با حجم زیادی از پلو روبرو بودند و ناچار بودند آنها را خشک کرده و در آینده استفاده کنند.

پهن کردن سفرهٔ نوروزی در ایران آداب و رسوم خاصی دارد و روی سفره اجزای دیگری به‌ویژه آینه، شمع، و آب نیز حضور دارند. از دیگر اجزای سفرهٔ امروزی می‌شود از ماهی و تخم مرغ رنگ‌شده یاد کرد.

در کابل و شهرهای شمالی افغانستان، سفره هفت میوه متداول است. در این سفره، هفت میوه قرار می‌گیرد، از جمله؛ کشمش سبز و سرخ، چارمغز، بادام، پسته، زردآلو و سنجد.چیدن سفره‌ای مشابه با استفاده از میوه خشک شده، در بین شیعیان پاکستان هم مرسوم است.

علاوه بر این، سفره هفت شین در میان زرتشتیان، و سفره هفت میم در برخی نقاط واقع در استان فارس در ایران متداول است. در جمهوری آذربایجان، عدد هفت اهمیتی ندارد و بر روی سفره‌های نوروزی خود، آجیل قرار می‌دهند.

کی از متداول‌ترین غذاهایی که به مناسبت نوروز پخته می‌شود، سمنو (سمنک، سومنک، سوملک، سمنی، سمنه) است. این غذا با استفاده از جوانه گندم تهیه می‌شود.

کی از متداول‌ترین غذاهایی که به مناسبت نوروز پخته می‌شود، سمنو (سمنک، سومنک، سوملک، سمنی، سمنه) است. این غذا با استفاده از جوانه گندم تهیه می‌شود. در بیشتر کشورهایی که نوروز را جشن می‌گیرند، این غذا طبخ می‌شود. در برخی از کشورها، پختن این غذا با آیین‌های خاصی همراه‌است. زنان و دختران در مناطق مختلف ایران، افغانستان، تاجیکستان، ترکمنستان و ازبکستان سمنو را به‌صورت دسته‌جمعی و گاه در طول شب می‌پزند و درهنگام پختن آن، سرودهای مخصوصی می‌خوانند. برای نمونه در افغانستان، در یکی از مشهورترین ترانه‌ها، این بیت به تکرار خوانده می‌شو:

سمنک در جوش ما کفچه زنیم – دیگران در خواب ما دف چه زنیم

پختن غذاهای دیگر نیز در نوروز مرسوم است. برای مثال، سبزی‌پلو با ماهی را در شب عید و شیرینی‌هایی مانند نان نخودچی تناول می‌شود؛ در افغانستان سبزی چلو با ماهی، در تاجیکستان باج، در ترکمنستان نوروزبامه، در قزاقستان اویقی آشار، و در بخارا نیز انواع سمبوسه پخته می‌شود. به‌طور کلی پختن غذاهای نوروزی در هر منطقه‌ای که نوروز جشن گرفته می‌شود، مرسوم است و هر منطقه غذاها و شیرینی‌های مخصوص به خود را دارد.

دید و بازدید عید یا عید دیدنی یکی از سنت‌های نوروزی است که در بیشتر کشورهایی که آن را جشن می‌گیرند، متداول است. در برخی از مناطق، یاد کردن از گذشتگان و حاضر شدن بر مزار آنان در نوروز نیز رایج است. روز نوروز با بازدید و دیدار اقوام و خویشان شروع می‌شود. این سالها معمولاً در شهرهای کوچک رفتن به آرامگاه شهدا و بازدید از خانواده شهدا نیز رسم شده است.

حمام رفتن و پوشیدن پوشاک نو بخشی از ضروریات روز نوروز است که افراد حتماً بایستی با لباس نو و پاک به دیدار اقوام و دوستان می‌رفتند. جملی کارری در سفر نامه اش می‌نویسد:

“ایرانیان در این روز لباس نو می‌پوشند. حتی اگر کسی پول هم نداشته باشد، مبلغی از دیگران قرض می‌کند و برای خود و بستگان و خانواده‌اش لباس و کفش نو تهیه می‌کند. زیرا معتقدند کسی که سال نو را با لباس کهنه آغاز کند، از خوشی‌های تازه سال جدید بی‌بهره خواهد ماند. از دیگر مراسم عید نوروز، یکی هم آماده کردن انواع غذاهای لذیذ در خانه‌ها و پذیرایی گرم از دوستان و آشنایان است.”

در قدیم معمولاً لباس قومی و ملی هر منطقه‌ای در ایران متفاوت بود. بخصوص هر قبیله و ایل ممکن بود نوع کلاهی که بر سر می‌گذاشتند متفاوت باشد و در نوروز لباس قومی معمول بوده است در بیشتر مناطق ایران یک شنل بشکل عبا مردها بر دوش می‌انداخته‌اند امروزه رئیس جمهور افغانستان از این شنل برای اعیاد رسمی استفاده می‌کند. از دوره رضا شاه پوشش‌های متفاوت قومی که بعضاً نشانه‌هایی از تفاخر همراه داشت برچیده شد و لباس سراسری ایران استاندارد کت و شلوار و کلاه فرنگی رسمیت یافت.

مردم ایران در روز ۱۳ فروردین، به مکان‌های طبیعی مانند پارک‌ها، باغ‌ها، جنگل‌ها و مناطق خارج از شهر می‌روند. این مراسم سیزده‌به‌در نام دارد. از کارهای رایج در این جشن، گره زدن سبزه است.

مراسم سیزده‌به‌در در مناطق غربی افغانستان، ازجمله شهر هرات نیز برگزار می‌شود. با وجودی که روز سیزدهم فروردین در کشور افغانستان جزو تعطیلات رسمی نیست، اما مردم این مناطق برای گردش در طبیعت، عملاً کسب و کار خود را تعطیل می‌کنند. مردم این منطقه، همچنین اولین چهارشنبه سال را نیز با گردش در طبیعت سپری می‌کنند.

علاوه بر این، ساکنان کابل، در طول دو هفته اول سال جدید، برای گردش به همراه خانواده به مناطقی که در آنها گل ارغوان می‌روید، می‌روند.

یکی دیگر از آیین‌های نوروز که در آسیای میانه و کشور تاجیکستان مرسوم است، مراسم گل‌گردانی و بلبل‌خوانی است. گل گردان‌ها از دره و تپه و دامنهٔ کوه‌ها، گل چیده و اهل دهستان خود را از پایان یافتن زمستان و فرارسیدن عروس سال و آغاز کشت و کار بهاری و آمدن نوروز مژده می‌دهند.

نوروز خوانی یا بهارخوانی یا نوروزی، گونه‌ای از آواز خوانی است که در گذشته در ایران رواج داشته‌است. در حال حاضر رواج این گونه آواز خوانی بیشتر در استان‌های مازندران و گیلان است.

در نوروز خوانی، افرادی که به آن‌ها نوروز خوان گفته می‌شود، پیش از آغاز فصل بهار، به صورت دوره‌گردی به شهرها و روستاهای مختلف می‌روند و اشعاری در مدح بهار یا با ذکر مفاهیم مذهبی به صورت بداهه یا از روی حافظه می‌خوانند. این اشعار اکثرأ به زبان‌های طبری و زبان گیلکی می‌باشد. این اشعار بیشتر بصورت ترجیع‌بند بوده و توسط یک یا چند شخص، به صورت همزمان خوانده می‌شود.

Nowruz (Persian: نوروز‎) is the name of the Iranian New Year in Iranian calendars and the corresponding traditional celebrations. Norooz is also widely referred to as the “Persian New Year”.

Nowruz is celebrated and observed by Iranian people and the related cultural continent and has spread in many other parts of the world, including parts of Central Asia, Caucasus, South Asia, Northwestern China, the Crimea and some groups in the Balkans.

Originally being a Zoroastrian festival, and the holiest of them all, Norooz is believed to have been invented by Zoroaster himself, although there is no clear date of origin. Since the Achaemenid era the official year has begun with the New Day when the Sun leaves the zodiac of Pisces and enters the zodiacal sign of Aries, signifying the Spring Equinox.

The term Norooz in writing, first appeared in Persian records in the 2nd century AD, but it was also an important day during the time of the Achaemenids c. 548–330 BC), where kings from different nations under the Persian empire used to bring gifts to the Emperor, also called King of Kings (Shahanshah), of Persia on Norooz.

The significance of Norooz in the Achaemenid empire was such that the great Persian king Cambyses II’s appointment as the king of Babylon was legitimized only after his participation in the New Year festival.

The UN’s General Assembly in 2010 recognized the International Day of Norooz, describing it a spring festival of Persian origin which has been celebrated for over 3,000 years. During the meeting of The Inter-governmental Committee for the Safeguarding of the Intangible Heritage of the United Nations, held between 28 September – 2 October 2009 in Abu Dhabi, Nowrūz was officially registered on the UNESCO List of the Intangible Cultural Heritage of Humanity.

Nowruz, Norooz or Norouz? ? A variety of spelling variations for the word Nowruz exist in English-language usage. Random House provides the spelling Nowruz.

Merriam-Webster (2006) recognizes only the spelling “Nauruz” (and a contestant in the final session of the 2006 Scripps National Spelling Bee in the United States, Allion Salvador, was disqualified on that basis).

Also check Nowruz keyword search statistics on Google Trends here. Very interesting.

نوروز برای ایرانیان، عیدی بزرگ و مبارک است. از گذشته‌های دور تاکنون، ایرانی‌ها اولین روز از سال جدید را عید نوروز نام نهاده‌اند و هم‌زمان با شروع بهار و رویش در طبیعت، سال نوی خود را آغاز می‌کنند. سال خورشیدی ایرانیان در اولین روز از ماه فروردین آغاز می‌شود. سال پیش رو، هزار و سیصد و نود و نهمین سال خورشیدی است. در این مقاله، اطلاعات دقیقی از سال 1399 در اختیار شما قرار خواهیم داد. (بهترین تقویم سال 99 را دانلود کنید! به همراه مناسبت‌ها و جزئیات)

لحظه تحویل سال 1399 هجری شمسی به ساعت رسمی جمهوری اسلامی ایران، ساعت 7 و 19 دقیقه و 37 ثانیه روز جمعه 1 فروردین سال 99 هجری شمسی است. در تقویم قمری این روز مصادف با 25 رجب سال 1441 هجری قمری و در تقویم میلادی برابر با 20 مارس 2020 میلادی است.

در طالع‌بینی چینی برای هر سال، نام یک حیوان در نظر گرفته شده. در نامگذاری سا‌ل‌ها از نام 12 حیوان استفاده می‌شود، بنابراین بعد از هر 12 سال، نام سال‌ها تکرار خواهد شد. حیواناتی که در نامگذاری سال‌ها از آن‌ها استفاده شده به ترتیب، سگ، موش، گاو، ببر، گربه یا خرگوش، نهنگ یا اژدها، مار، اسب، گوسفند یا بز، میمون، مرغ یا خروس و خوک هستند. حیوان سال 99 موش است و این سال در طالع‌بینی چینی به نام سال موش، نامگذاری شده است. (تاریخ چهارشنبه سوری 98 چه روزی است؟ برای چهارشنبه سوری آماده شوید!)

علاوه بر ماه تولد، سال تولد نیز می‌تواند در بعضی از خصوصیات اخلاقی، تاثیرگذار باشد. به طور مثال، اغلب متولدین سال موش، اجتماعی و خونگرم بوده و کارهای گروهی را ترجیح می‌دهند. البته متولد این سال، دوستان کمی دارد، زیرا شخصیتش در بیشتر موارد درونگرا است و در ایجاد ارتباط با دیگران، بسیار محتاط عمل می‌کند. متولدین سال موش ممکن است در ابتدا، بسیار میانه‌رو و جذاب به نظر بیایند؛ اما بهتر است برای شناخت آن‌ها زیاد عجله نکنید.

یک سفر ساده بسیاری از ویژگی‌های اخلاقی او را بر ملاء خواهد کرد. اگر با یک متولد سال موش همسفر شوید، خواهید دید او در عین حال که صبور و متعادل به نظر می‌رسد، چقدر می‌تواند خشن و تندخو شود. موش‌ها اگرچه به ظاهر خونسرد و آرامند اما نارضایتی، عصبانیت و غر زدن از ویژگی‌های تقریبا ثابت آن‌ها است.

ساعت تحویل سال 99

شکسپیر، راسین، جرج ساند، تولستوی، دوفو، ژول ورن، دوده، کاترین منسفلد، شارلوت برونته، آنتوان دو سنت اگزوپری و اوژن یونسکو از مشهورترین افراد متولد سال موش به شمار می‌روند.

در ایران نیز مانند اکثر کشورهای جهان، رنگ سال بر اساس رنگی که در اواخر سال میلادی، توسط موسسه پنتون آمریکا انتخاب شده، تعیین می‌شود. در اواخر سال 2019 میلادی، موسسه پنتون، رنگ آبی کلاسیک را به عنوان رنگ سال 2020 میلادی انتخاب کرد. بنابراین، این رنگ زیبا، رنگ سال 99 در ایران محسوب می‌شود.

در تاریخ هجری شمسی یک سال 365 روز دارد. سال رسمی در ایران دوازده ماه دارد، ماه‌های اول تا ششم، 31 روز دارند و ماه‌های هفتم تا یازدهم سی روز هستند. ماه دوازدهم یا اسفند 29 روز دارد که هر 4 سال یک بار، یک روز به آن اضافه می‌شود. سالی که در آن ماه اسفند 30 روز داشته باشد، سال کبیسه نامیده می‌شود. اسفند 99، سی روز دارد.‌

بدون احتساب روزهای جمعه، سال 99 حدودا 29 روز تعطیل رسمی دارد.

1 فروردین: عید نوروز

2 فروردین: تعطیلات جشن نوروز

3 فروردین: تعطیلات جشن نوروز / مبعث رسول اکرم (ص)

4 فروردین: تعطیلات جشن نوروز

12 فروردین: روز جمهوری اسلامی ایران

13 فروردین: روز طبیعت، سیزده به در

20 فروردین: ولادت حضرت صاحب الزمان عجل تعالی فرجه و جشن نیمه شعبان

25 اردیبهشت: شهادت حضرت علی علیه السلام

4 خرداد: عید سعید فطر

5 خرداد: تعطیل به مناسبت عید سعید فطر

14 خرداد: رحلت بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران، امام خمینی (ره)

15 خرداد: قیام مردمی 15 خرداد

28 خرداد: شهادت امام جعفر صادق علیه السلام

در ماه تیر هیچ تعطیل رسمی وجود ندارد.

10 مرداد: عید سعید قربان

18 مرداد: عید سعید غدیر خم

7 شهریور: تاسوعای حسینی

8 شهریور: عاشورای حسینی

16 مهر: اربعین حسینی

24 مهر: رحلت رسول اکرم (ص) و شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام

26 مهر: شهادت امام رضا علیه السلام

4 آبان: شهادت امام حسن عسکری علیه السلام

13 آبان: میلاد حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و ولادت امام جعفر صادق علیه السلام

در ماه آذر هیچ تعطیل رسمی وجود ندارد.

27 دی: شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله‌علیها

22 بهمن: روز پیروزی انقلاب اسلامی ایران و سقوط نظام شاهنشاهی

7 اسفند: ولادت حضرت علی علیه السلام و روز پدر

21 اسفند: مبعث حضرت رسول اکرم (ص)

29 اسفند: روز ملی شدن صنعت نفت ایران

30 اسفند: آخرین روز سال

ممنون از مطلب خوبتان . لطفاً یک مطلب هم در مورد کاردستی های مناسب عید نوروز بگذارید

ساعت تحویل سال 99

سلام خوبین

⭐خــیــلی خــیــلی عالــی بــود⭐ 💖حتما این متن ها رو بخونید مطمئنم مطالب جدیدی درباره ی عید نوروز سال ۹۹ یاد می گیرید💖

سلام

⭐خــیــلی خــیــلی عــالــی بــود⭐ 💖حتما این متن رو بخونید مطمئنم مطالب جدیدی درباره ی عید نوروز سال ۹۹ یاد می گیرید💖

،😛😛😛😛😛😛😛😛💝

خیلی خیلی عالی بود good 🤗😍🤩😋

باآرزوی سالی همراه با خیروبرکت وتلاش بیشتر همه هم وطنان برای سر بلندی کشورمون ایران،از همین جانوروزوسال نورا به همه هموطنان تبریک عرض می کنم.

باآرزوی سالی همراه با خیروبرکت وتلاش بیشتر همه هموطنانم برای سر بلندی کشورمون ایران،از همینجابعنوان یه شهروند ایرانی ومسلمان نوروزو سال نورابه تمام ایرانیان تبریک عرض می کنم.

باآرزوی سالی همراه با خیروبرکت وتلاش بیشتر همه هموطنانم برای سر بلندی کشورمون ایران،از همینجابعنوان یه شهروند ایرانی ومسلمان نوروزو سال نورابه تمام ایرانیان تبریک عرض می کنم و این راهم بایداضافه کنم که مطالب گردشگری ناباروازسراسرکشورمان ایران بسیارجالب وزیباست!

خواستم عید نیاد خبر مرگش بیاد تو این جامعه ی بی همه چیز

زندگی رو سخت نگیر همه چیز درست میشه همیشه توکل کن به خدا نه به بنده هاش

انشاله سال خوب و خوشی برای همه ملتمون باشه و البته همراه با سلامتی .

اینا خدا نمیشناسن فقط بنده میشناسن وبس

تو خودت مثل همونایی

انشاالله این ویروس از کشورمون بره و همه ی مردم جهان تندرست وسلامت باشند

آمین

توهم جزو همین جامعه هستی پس توهم بی …..

مشکل جامعه ما اینکه ادم هایی مثل تو توش هستند تو خودت کی هستى واسه خودت احساس قدرت نکن 😒

بخاطررژیم؟!

تو هم چى هاااان چى میگى واسه خودت بفهم دارى چى میگى از عقلت استفاده کن 😒😠

تو باعث بی همه چیزی جامعه شدى کتاب بخونى میفهمى عاملش کیه 😒

میدونى چرا چون ادمایی مثل تو باعثش شدن کاملا مشخصه 😒

خیلی متن عالی بود

سالی که نکوست ازبهارش پیداست

هنوز بهار نشده 😐

خیلی جوجوی باحالی هستی.😁

عالی

تحویل رو دوست دارم

خوب بود

عآااااااااااااللللللللللیییییییسیی

عالی بود هرسوالی داشتم جوابشودریافت کردم واینکه دوستان عزیز یکم باهم مهربونترباشین بدنیست بخدا وقتی میبینم ناراحت میشم

خیلی خوب بود متشکرم از این همه اطلاعات عالی حتما بخونین

فقط موندم اخرش چی مشه تا کی باید با ترس زندگی کنیم

گاهى موقع ها ترس لازمه 😎

تا همیشه باید بدبخت باشیم.

باید نام امسال، سال خرتوخر میبود.

با سلام و خسته نباشید خیلی عالی ممنون از زحمات بی دریغ شما سروران

وقتی که ساله 98 در وضیعت مرگ با کردنا هست عید نوروزی وجد نداره حالا فهمیدین😈😨😱😵😠😷😷😭👹👺👾👽💀👿🐭🐁🐀

ببخشید کردنا نه کرونا

نه نفهمیدیم دلمون هم نمیخواد بفهمیم بعدشم اونى که باید بفهمه تویی که فعلا هم نمیفهمى فکرکنم نیاز به مترجم دارى تا هم بتونى خوب بنویسى هم خوب فکر کنى و هم خوب یفهمى پس تویی که نمیفهمى ما هممون بهتر از تو میفهمیم 😒

ابوالفضل رزاقی

ماراپرت نکنید جمعه که رو امام زمان است

سالی فردی که عیدنوروزش باروزجمعه اغازمی شود چه به ذهنتان می آید جمعه امام زمانی یا….!؟!

ازاونجاکه درمورد ترتیب سالها بر اساس اسامی حیوانات نوشتید به بعد و نخوندم ، احتمالا بقیشم مث همون بیشتر سلیقه ای بوده 😂

من گفتم لحظه ی سال تحویل صبح ظهر عصر شب بعد این آورده برام سال 1399 سال موش هست

سلام. ترتیب نام حیوان سالها رو اشتباه نوشتید یک موردش رو سگ ، یازدهمی و قبل از خوک و بعد از مرغ است. موش، گاو، پلنگ ،خرگوش، نهنگ، مار ، اسب، گوسفند، میمون، مرغ، سگ ، خوک

سلام واى چقدر خوب بلدی 😉

ها والله

به خاطر ناشکرى هاى توى ابله ماییم که باید سختى هارو تحمل کنیم

ازدماغ فیل افتادی

توکی هستی که اینجوری جواب میدی جانمرگ

انشالله سال 99 سال پر خیر و برکتی برای همه ایرانیان باشه

خواستم به بدبینه اتریسه بکم حالت خوب نیست مثل ادما کرونایی جواب میدی فک کنم کرونا گرفتی میتونی عوضش کنی کارینابگیر بدبین جان

😁😁😁😁😁جووووون

بو دنیا یالان دنیادی

عید نوروز مبارک

عید قوه مبارک

خیلی خوب و عالی

ممنون

سلام سال چینی با موش شروع میشه و سال سگ قبل از سال خوک است.

باسلام ، خدا قوت ، بسیار عالی و با محتوا

“من خودم صبح جمعه مثل شما متوجه شدم عیدشده…”

آخه ما نفهمیدیم ساعت 7:30:30است یا اینکه شما میگین

ارزوی بهترینها و بهترین آرزوها برای همه سال نو مبارک

بیشعور میمیری یه خورده درست حرف بزنی اینقدر که ادعا کتاب خوندن داری اندازه چیز خر هم حالیت نیست جلبک با عرض معذرت خدمت بقیه دوستان سال نو رو به همه شما تبریک میگم امیدوارم امسال از سال قبل سال بهتری باشه سالم و سلامت باشید بازم شرمنده بالاخره باید تو این جامعه یه نفر پیدا شه که جلوی اینارو بگیره چارلز بوکوفسکی اینقدر ادعا نداشت که اینا اینقدر دارند به امید دیدار باز هم سال نو مبارک

بسیاراطلاعات جامع وپرباری داره که بایه مرور این اطلاعات فکرمیکنم انچه که لازمه بطور خلاصه ازسال ۹۹ دستگیرمیشه ممنون عالیه

ارزوی بهترینها و بهترین آرزوها برای همه سال نو مبارک

دوهزارپانصد سال پیش میدونستند سیصد شصدپنج روز داریم اما نمیدونستند زمین گرده و دور خورشید میچرخه.و دور خودش.و هربارگردش یه شبانه روزه و یک دور چرخیدن دور خورشید یکساله….برای شکوفه زدن درختان ..سبز شدن گیاهان و روییدن گل ها وبرای گرم شدن دنیا و اغاز کشاورزی و رونق گرفتن جامعه جشن میگیرفتند..اسمش رووش هست …نوروز …یعنی روز ی نو از سال جدید ….شماها بگید کدومشو داریم تا دل خوش برا جشن نوروز باشیم ؟

سال نو خخخ؟؟؟

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

دیدگاه

نام

ایمیل

الان به خاطر پاندمی که تعطیل نیست؟…

السلام علیک یا محمد ابن موسی الکاظم ( ع ) ، قبل از نماز صبح…

مرد دارای گروه خونی A+ و زن دارای گروه خونی O+ و دارای نسبت…

جزیره مارو یا شیدور برای آدم هایی که بخوان هم از طبیعت و زیب…

سلام در بازار تک…

نابرو راهنمای ناب گردش در ایران است. نویسنده‌ها و عکاسان نابرو در همه شهرهای ایران مستقر هستند تا گزارش‌های جذاب از بهترین و دنج‌ترین جاذبه‌های محلی هر شهر را برای شما آماده کنند. هر روز به روزیم. نابرو را هر روز بخوانید.

0